Sistemde hep deniyor ya duygusallığa yer yoktur. Nedir bu tam anlamı ile? Mesela benim ruh halim çok feci bir duygusallık içeriyor. Eski anılar yardıma muhtaç birilerini görünce kendimden geçercesine üzülüyorum. Bu da rasyonel karar almamı engelliyor belki de ama sonuçta bunu sorgulamıyorum. Gerçekten nedir bu duygusallık. Duygu elbette olacak ama.

Sistemde duygusallığın olmaması ayrı, bizim duygusallığımız ayrı konular. Duygusal olmayan insan bu yola zaten giremez. Duygusallık, hakikati hissetme potansiyelinin göstergesidir.

Fakat ilim alındıktan ve oturmaya başladıktan sonra duygularımızın aklın kontrolünde, mantığımızı örtmeyecek şekilde seyredilmesi gerekir.

Rasûlullah, kızı öldükten sonra 3 gün yas tutmuştur? Demek ki bu kadarına izin verilmiş.

Sabır her şeye katlanmak mıdır? Yoksa gereği gibi yaşayıp ona göre önlemlerini almak mıdır? Sabır ve şükür birbirini tamamlayan şeyler ise şükür ettiğimiz şey hep olumlu şeylerde olduğu gibi olumsuz şeylerde de olmalı diye düşünüyorum.

Katlanmak anlamına gelen sabır günümüzde Türkçeye girmiş versiyonudur, fakat Kur’an’da azmetmek anlamına kullanılmaktadır.

Egom, karşısındakilerinin hakîkatini göremez; ona ve eylemlerine “katlanır” durur, kârı vardır, feda-kârlık yapar. Allãh’ın Velîsi olduğu mahâl, “karşı-lar” görmez, her karış Hak’tır onun (Gönül) gözünde ve “Sabreder” Hak’tan gelenlere.. Sabretmekse, katlanmak değil, Hakk’ın fiillerini yerli yerince görüp gayret etmektir ki bunu da ancak haline şükreden insanlar yapabilir.

Kuranda hep kıyamet gününden, hesaptan bahsediyor. Bunu neden peki mecazlarla iletmiş. Kıyam -et hâlbuki bir anın sonrası değil mi? Yapan, eden O ise iyi-kötü, ödül-ceza diye bir şey de olmamalı aslında, daha doğrusu karşılık olarak karşımıza çıkıyor diye düşünüyorum. 

Kıyamet günü değil de, kıyamet süreci diyelim. YEVM kelimesi SÜREÇ, PERİYOT anlamına da gelir. Kıyamet de Hakikate DİRİLİŞ demektir.

Şu halde, Hakikate Diriliş sürecinden bahsetmektedir Kur’an. Ve bu süreçteki hesap da gene ayetin ifadesi ile kişinin nefsini tanıması ile nefsi tarafından yapılmaktadır. Bu yolculuğun kelimelerle iletişim kuran bilincimize mecazlarla anlatılma nedeni, bilinçaltı ve derin, evrensel alt bilincimizin hal dili olmasından kaynaklanıyor. Yani ruhun ve nefsin dili gündelik dildeki en yakın karşılık gelen/izdüşüm kelimelere tercüme ediliyor.

Duada tam olarak anlayacağımız şey nedir? DUA senin halin ise dille istemek yâda şu ayeti 40 kere 50 kere tekrarlamanın faydası ne? Bir de zikir de anlamını bilmediğimiz sözcüklerin tekrarının faydası nedir? Bu konu da ki yorumunuzu merak ediyorum. 

Rasûlun sünnetinden, dualarımızda kalıplaşmış cümleleri tekrar etmekten ziyade, içimizden geldiği gibi samimiyetle Allah ile sohbet etmeyi anlıyorum.

Duanın da katmanları var.

Birincisi, dil ile ettiğimiz niyazlar (güçsüz bir bilinç düzeyi), ve paralelinde ikincisi, bilinçaltımızdaki şebekelerin tümel yayını, beddua da olabilir. (bilinç güçsüz olunca, güçlü bilinçaltı düzeyi)

Üçüncüsü ve Kuran’da da DUA-ÇAĞRI olarak değerli gösterilen, bilinçaltını Hakikat bilgisine göre uyarlayıp-temizleyip, kontrol eder hale geldikten sonraki evrensel alt beyin düzeyinden Bilinç seviyesine yayılan hâl (“bilinçaltı” “evrensel alt beyin”den gelen yayına şeffaflaştığından “bilinç” ÇAĞRISI artık güçlüdür).

Kalıp olmayan samimi duaların tekrar edilmesinin faydası şu: Her ne kadar güçsüz olsa da tekrar tekrar edilmesi beyni-bilinçaltını dua edilen konuda/yönde geri-besleyerek programlayacak ve kişinin nihai halini de değiştirecektir.

Zikir ile ilgili olarak da düşüncelerim…

Kişide TEFEKKÜR (Varlık üzerinde derinlemesine düşünüp birtakım hissiyatları şuurunda yaşamadan) olmadan yapılan kelime tekrarları -bu kelimeler, kalıplar Kur’ân’dan da olsa (Allãh, Rahman vs. veya Arapça dualar, âyetler)- bir ANLAMa sahip olmadıklarından (yâni bu kelimeleri tekrar eden bilinç tarafından bunlara bir anlam yüklenmediğinden) MANTRA olarak kalacaktır. Hatta Mantra gibi fayda verebilmesi için -anlamı bilinmese de- yapılan kelime tekrarlarında zihnin farklı, gündelik düşüncelere sürüklenmemesi gerekir.

Zihnin tek bir kelimeye odaklanmasıyla, dış dünyadan beyne giren veri akışı asgariye indirgenerek zihnin daha sakin bir seviyeye çıkartılması mümkündür (meditasyon ve türevlerinin genel mantığı budur). Zihin, dış dünyanın gürültüsünden uzaklaştıkça beynimizde saklı belli belirsiz duygular, düşünceler hızlı bir şekilde zihinden gelip geçmeye başlar, zihne çıkar ve su yüzeyine çıkan baloncuklar gibi patlar gider. Mantraların faydası budur. Bu tekniğe devam edildikçe, her ne kadar kişi daha sakin bir zihinle yaşamını sürdürüyor ve daha derin zihin seviyelerine ulaşıyor olsa da –“Mutlak Varlığın indindeki hiçliğin” itirafını beyan eden korunma duası yapılmadan/yaşanmadan- “egonun ruhsal açıdan kendini beğenerek şişmesi” gibi cinnî bir duygunun zihne yerleşme tehlikesi her zaman vardır.

Daha detaylı olarak  Beyin ve Zikir ve Hissettiren Zikir yazılarıyla paylaşmıştım.

Birçok kişi görüyorum çevremde oruçlu, namazlı; ama hep yapılanlar ölünce rahat etmek için gibi. Oysa burada Allah rızası ne oluyor? Bazen kendim birine yardım ediyorum, sonra huzurlu oluyorum, acaba yardımı huzurlu olmak için mi yapıyorum diyorum ve kendime kızıyorum.

Bir eylemin Allah rızası için yapılması, hiç bir karşılık beklemeden, içten gelecek şekilde yapmak demektir. İçten gelmesi, huzur vermesi zaten bizde rızanın açığa çıkışının göstergesidir. Her türlü bekleyiş (Allah’tan bile olsa) tanrısallığa, menfaate dönüştürebilir olayı. Bize düşen teslimiyettir, O nasıl dilerse öyle karşılık verir.

İnsan kendi nefsini daha iyi bilir.. Huzur bulmak için yapılan amel huzuru kaybettirir zamanla.. İçinde menfaat/amaç olduğu için… Ama hakikaten içinizden gelerek yapıyorsanız ÜRÜN olarak OTOMATİKMAN HUZUR çıkar :)

Cin denilen yapı gerçekten bizim dışımızda olan bir yapısal canlı varlık mıdır? Örneğin kedi köpek gibi bu dünya gözü ile algıladığımız gibi. Yoksa beynimizin içinde olan bir boyut mudur?

Cinlerin insan beynindeki bilinçdışı/bilinçaltı yani saklı kişilikler olduğunu, bizden ayrı varlıklar olmadıklarını düşünüyorum. Cin konusu ile ilgili olarak düşüncelerimi Güncellenmesi gereken Cin anlayışı ve Süleymanın cinleri isimli iki yazımla paylaşmıştım.

Neden bizler hep ölüm ötesine merak duyuyoruz. Hep kendimizi bu beden olarak kabul etmemizden mi kaynaklanıyor? Bazen kendime kızıyorum. Ölüm ötesini düşünmek egoma hizmet mi diye. Ama düşünmeyince de vurdumduymaz mı oluyorum diye. 

Ölüm ötesi merakının, daha doğrusu sınırsızlık-ebediyen yaşama isteğinin temelleri öz-varlığımızın BAKİ oluşundan kaynaklanıyor. Özün bekası, ego sahibi bizlerde de sonsuza dek yaşama isteği içgüdüsünü farklı farklı davranışlarla doğuruyor.

Bâki olan, Rabbin Sûretidir/Yüzüdür (Rahman-27).

Sûretten kopup gelen, fâni (Rahman-26) adını alan “birim” de, hep Bâki olmak ister, Sîreti gereği!.

“Bu Yüz”dendir Âhiret inancı… Toprağa karışıp gitmek yerine, algılamak ister ebeden, âlemi.

“O Sûret”tendir Gizil/Gizli Arayışı… Dalıp gitse de mâsivâ ru’yaya, çalmak da ister nâdiren, Gönül kapısını.Hayatını/neslini sonsuza dek idâme ettirme içgüdüsü vardır hep, Bekâ adına…

Zâten o yüzden değil mi, meyledişi Fâni olana?

Çünkü bakmak ister tenselliğin/cinselliğin tadına!.. (Bir Aşk Hikayesi… )

Rasûlullah’ın sünnetine göre tümden ahirete de tümden dünyaya da rağbet etmek dengeyi bozmak olacaktır ve bu egoya hizmet anlamına gelir.

Dünyaya meylin dengenin ötesinde artışı bedensel zevkleri ön plana çıkartarak egoya hizmet ederken,

Ahirete meylin dengenin ötesinde artışı ruhsal zevkleri ön plana çıkartarak egoya hizmet eder.

Yapan eden O ise. Bize düşen ne? Gerçi ben diye bir şey de yok ama gene de varsak.

Tasavvufla yeni tanışanların çokça içine düştüğü çıkmazlardan biri de “ben var mıyım yok muyumun” anlaşılamaması…

ben yokum ile kastedilen, kendini belirli vasıflarla tanımlayan, “kişilik olan ben”, egonun sanal/yalan bir varlık, bir beyin ürünü olduğudur; ama bizdeki BEN hissi TEK olan Varlığa aittir ve egoyu her an (TEKlik veya ÇOKLUK algısı şeklinde) seyir halindedir. Dolayısıyla ben yokum demekten ziyade “ben” bağımsız, ayrı bir varlık olarak yokum demek daha anlaşılır olacaktır.

Bu BEN hissi eğer ego ile birleşir/örtülür ise, kişi kendini cehennemde hisseder, ilahilikten uzak yaşar.

Bu BEN hissi eğer egoyu kontrol eder, ego ile arasına bir farkındalık mesafesi koyarsa, onunla özdeşleşmez ise, kişi kendini kabre sokar, sonra da cennette hisseder, ilahi olarak yaşar.

Kendini ego olarak hisseden bizlere düşen, beynimize giren bilgilere, bizden çıkan davranışlara dikkat etmek. Bu dikkat geri besleme mekanizması ile kendiliğinden BEN ile egonun ayrılmasını sağlayacak ve bizi ilahi alanımıza yakınlaştıracaktır (perdelerin kalkması)..

Ahiret denilen ortam, BEN hissi ile ego arasındaki farkındalık mesafesidir. “Ego” ayet gereği zaten dünyada da ahirette de fanidir/yoktur, şu an dahi böyledir.

Ahmed Hulusi’nin cin-insan kitabını okuyorum, sanırım ikili bir anlatım söz konusu. Orada cin sanki dışsal bir varlık gibi anlatıyor ama başka eserlerinde cin bir boyutsallık gibi anlatıyor her şey beynimizin içinde değil mi zaten?

AH yıllar önce o dönemin şartları içinde, belki bazı ezberlere dokunmamak için belki biraz da resmin bütününü bizlerin görebilmesini istediği için, Kur’andaki gibi ikili bir dil kullanmış olabilir. Bizleri içselliğe yönlendiren bir insanın  bu konuyu da artık bizim çözmemizi istemiş olabilir, kim bilir :).

Uğur Koşar adında bir yazar var, diyor ki: O’NUN RÜYASINI BİR KÂBUSA DEĞİL, KENDİ CENNETİNE DÖNÜŞTÜR. Eğer O’nun rüyası ise… Ben neyim? Ne olacağım bu rüya bittiğinde? Ben ne işe yarıyorum? Eğer rüyayı gören zaten ben isem neden bunu bilmiyorum?

Sen, “ben ve O” ayrımıyla yaşadığın için ‘ben-sen-o’suz “O” olduğunun farkında olmayan “O”‘nun alt boyutlardaki bir algılama durumusun.

Bu hayat sen-O ayrılığının olmadığı durumdaki “O”nun rüyası.

Tekil/AHAD olan “O” algı durumu, “Berkay” adı altında gözüken varlıkta, çokluk algısı içerisinde olduğu için, henüz zahir olmadığından bu rüyanın kendi rüyası olduğunun farkında olmuyor haliyle.

”İnsan beyni geri besleme sistemiyle devamlı gelişim içerisindeyse eğer.. Bir insan, ömrü boyunca cennet ameli işler ve ölümüne bir arşın kala cehenneme gider. Bir insan ömrü boyunca cehennem ameli işler ve ölümüne bir arşın kala cennete gider.. Hadisini nasıl birbiri ile bağdaştırabiliriz”

Bu sorunun tek cevabı ÎMAN’dır (İnanç anlamında değil).

Kişiyi cennete sokacak olan amelleri değil, îmanıdır/emin olma/Varlığa güven duyma melekesidir çünkü.

Kişi bir ömür cennet amelleri olan örneğin bol nafileli namazlar kılsa, ekstralı oruçlar tutsa, trilyonlarca zikir çekse vs.; ama İMAN açığa çıkmamışsa ŞİRK’te olduğu için totalde amelleri BOŞA gidecektir (âyettir).

Amelleri GERİ BESLEME ile en ince oyunları kurgulayan şeytanlığını, egosunu besleyecektir, gizli gizli.

Ben de varım, ben amel ediyorum, ben dinliyorum, ben mânevî olarak yükseliyorum, ben mütevaziyim, bende açığa çıktı vs. yayınını yapıyor ve her an geri besliyor bilinçaltı ben, ben, ben…liği..

Beynin geri besleme mekanizması insanı sürekli geliştirmez, sürekli değiştirir. Sinir sistemi olan her canlıda (böcek, sürüngen, memeli, insan) bu mekanizma doğal olarak vardır; uhrevî avantajı yoktur, İMANLA avantaj olarak kullanılır.

ÎMAN=EMİN OLMAK, “ben” bağımsız-ayrı bir yapı olarak hiç bir zaman var olmadımı Şuûr’un kaskatı, sert bir şekilde hissetmesidir (İDRAK), ŞİRK’ten kurtulmaktır.

Mekke dönemi bu idrak, bu imanın oturması sürecidir (Salât). Cenneti (huzur boyutunu) kişide açığa çıkaracak ameller bu idrakla beraber kişiye FARZ olur (Salât’ın bedensel amellerle İKAMESİ, ayağa kaldırılması, derinleştirilmesi, Medîne dönemi).

İsmi üstünde, cennet ameli. Cennet kokusunu alıp ergenliğine girdiğinde bu ameller farz olur sana, otomatik, hissedersin, mürşidin (kim veya ne ise) fısıldar sana.

Cennete İMAN ile girersin; amellerin Cennet katlarında dolaştırır seni.

Cehennemdesin; daha doğmamışsın bile; ama cennet ameli işlemektesin, yararları olabilir; ama ÎMAN olmaz!. Çünkü Şuûr=İdrak=Melekî Hissediş doğmamıştır.

Cennettesin; ama cehennem=dünyalık ameller işlemektesin, olur! Çünkü Şuûr kalkanın vardır.

Cennetlik amellerin cehennemlik küçük amellerin silinmesine vesile olur.