Einstein’ın uzay-zaman hakkında bilinenlerde köklü bir değişiklik yapışına kadar bilim insanları Newton’dan aldıkları mirasla zamanı uzaydan ve gözlemciden bağımsız ve değişmeyen mutlak bir süreç olarak düşünmüşlerdir. Einstein devrimi ile birlikte ise uzay ve zamanın gerçekte birbirine bağlı olup uzay-zaman bütünlüğünü oluşturduğunu ve sağduyumuza ters gelse de algılayıcının durumuna göre değişken bir yapı kazandığını öğrenmiş olduk.

Görelilik teoremleri olarak adlandırılan bu yeni bakış açısı, ışık hızını sabit kabul edip gözlemcinin sahip olduğu hıza veya maruz kaldığı çekim alanına göre uzay ve zaman algısının da değiştiğini söylüyor. Her birim, uzay (3 somut boyut) ve (1 soyut boyut) zaman bütünlüğünde sabit olarak ışık hızı ile yol almakta. Işık hızı uzay&zamanın akma hızıdır.

Uzayda şu an (pratik olarak) sâbit (yâni sıfır hızda) olduğumuzdan zaman boyutunda da ışık hızı ile yol almaktayız. Uzaydaki hızımızı ışık hızına doğru yaklaştırdıkça bilimkurgu filmlerindeki sahneler ortaya çıkmaya başlar. Zamandaki hızımız yavaşlar, genleşir. Örneğin, ışık hızının % 99′u bir hızla uzayda yol alan bizlere dışarıdan bakan hareketsiz bir gözlemci saatimizin 10 kat daha yavaş ilerlediğini, kalbimizin on kat daha yavaş çarptığını, 700 yıla kadar yaşadığımızı görebilir.

Peki, uzayda ışık hızına çok yakın hızda giden bize göre durum nasıldır? Varlığımızı oluşturan tüm atomlar, protein ve DNA&RNA molekülleri, sinir hücrelerinin işleyişi vs. de ışık hızında hareket ediyor olacağından rölativite yasaları onlar için de geçerli olacak, hepsi de aynı zaman genleşmesine maruz kalacak ve dolayısıyla zihnimizde, kendi bedenimiz ve içerisinde yolculuk ettiğimiz uzay gemimizde bize göre hiçbir değişiklik olmayacak. Ama uzay gemimizin penceresinden dışarı baktığımızda ise çıldırdığımızı zannedebiliriz. Her şey zamanını çabukça tüketmekte, saatler fıldır fıldır dönmekte (on kat daha hızlı), saçlar hızlıca ağarmakta, geride bıraktığımız anne-babamız sadece 7 yıllık bir ömre sahip olabilmekte. O süreçte gök bir başka renge bürünür! Öyle ki yolculuğumuzu bitirip dünyaya döndüğümüzde evladımızı kendimizden daha yaşlı bulmuş olacağız!

Işık hızına en yakın noktada uzay gemisindeki biz için tüm evrenin ömrü tükenir. Uzayda tam tamına ışık hızında yol aldığımızda ise artık zamandaki hızımız sıfırlanır. Zaman sonsuz genleşeceği, biz de evrenin sonuna ulaşacağımız (evren ortadan kalkacağı) için algımız da ortadan kalkar. Uzay gemimizi dünyadan izlemiş olan sabit gözlemciye göre ise bizim saatimiz durmuş, Kehf ehli gibi capcanlı bir heykel olmuşuzdur.

*/ Ashab-ı Kehf bulundukları Kehf (Oyuk, içsel uzay) içerisinde kendilerine göre bir uyku (!) saati (≈ sekiz saat) geçirirler iken dünyada (!) 300 + 9 yıl geçmiştir. Şehre (!) indiklerinde yanlarında kalan paraları (!) hazine olarak nitelendiriliyor.

“Mağara” diye meal edilen; Kehf ile işâret edilen kavram, Tefekkürle yola çıkan bireyin dünyayı, bedenini, günlük düşüncelerini bırakarak tattığı Yekpâre, Geniş, genleşmiş AN hâlidir. “Ashabı Kehf” de AN’ın derinliğini tadan zihin…

“Uyku”; kelbimizi (!) girişte bırakıp AN’a, Gönül Mağarasına girmek; dünyaya uyuyup, Gönülde Uyumak. “Uyku baldan TATLIdır” derler.

“Uyku Saati” ise, AN’daki derinlik. Derinliğine göre 300, bin veya 50 bin yıl olarak sembolleştirebiliriz.

“Dünya”; Rüya görülen yer. Gerçek değil.

“Şehir”; gündelik farkındalığa sahip zihnimiz.

“Para”; Bilinçaltı programlarımız. Uzay’dan Dünya’daki Şehrimize indiğimizde bilinçaltımız “İlimle” yeniden programlanır, önceki durumumuza göre “hazine” değerinde olur.

Bizde açığa çıkan İlim (“Uyku Saati”) bizi dünyadakilere göre zaman ötesine geçirir (300 + 9 yıl). İnen ilim Kehf Ehlini de başka bir dünyaya götürür/dünyayı farklı algılattırır. Zaman ötesine geçmek ise zaman algısı yoğun olan Nefsi Emmarenin, Nefsi Levvamenin sıkıntılarıyla uğraşmamak demek.

/*

Işık hızına ulaşan bir varlık 4 boyutlu evrendeki hacimsel/maddesel yapısından kurtularak evrenle tümleşik hâle gelir, boyutsuz bir kuant noktacığına dönüşür. Bu hızda geçmiş-şimdi-gelecek kavramları ortadan kalkar. Zerrecik zamandan münezzeh olur!..

Zaman olmadan algılama olmaz. En küçük zaman aralığı (bilimdeki “an” kavramı) 10 üzeri -43 saniye’lik bir dilimdir. Bu en küçük, artık ikiye bölünemeyen zaman aralığı ışığın en küçük uzay aralığını (10 üzeri -36 metre) kat ettiği süredir. Bu uzay&zaman “anı” 3 boyutlu bir Hologramdır.

Zaman, en-boy-yükseklikten oluşan 3 boyutlu mekânsal dilimlerin (kolaylık açısından 3 boyutlu küp şeklinde düşünelim) bir üst -soyut- boyutta; en, boy ve yükseklikten bağımsız bir doğrultuda (4 boyutlu bir küpte) dizilmesi ile oluşur. Zaman algısının oluşabilmesi için de bu dizilimin bir üst boyut ile (5 ≥ boyut = Zihin katmanları) etkileşimi gerekmekte. Cansız maddeler 4 boyutludur ve kuantum dalga potansiyel yönleri uyumsuz olduğundan (lazer gibi kohorent değil) iç dünyaları ve dolayısıyla zaman algıları da bulunmuyor. 4 boyutlu madde belirli bir karmaşıklığa ve düzene ulaştığında (sinir sistemlerimiz veya gelecekteki yapay zekâ) maddenin dalga fonksiyonu uyumlu hâle gelerek iç dünya ve ilerisinde zamanın farkındalığı oluşur (Dalga fonksiyonu detayı için bknz.).

Bir üst boyutun anlaşılabilmesi için bir alt boyuttan örneklendirme yaparak devam edelim ve zamanın ne olduğunu anlamaya çalışalım:

Bir düzlem 2 boyutludur. Bu düzlemlerin yan yana dizilmesi ile bir küp/prizma elde edilir, yani 2 boyutlu düzlemlerin yan yana dizilmesi yeni, bağımsız bir doğrultuyu, 3. bir boyutu ortaya çıkartır.

Eğer 2 (mekân) + 1 (zaman) boyutlu bir dünyada yaşıyor olsa idik, algıladığımız evrenimiz bir gazete sayfası gibi ve kendimiz de bu sayfadaki resim insanlar gibi olacaktık. Zaman ise 3. boyut, yani bir küp/prizma olacaktı, onu göremeyecek, ona dokunamayacak; ama varlığımızı kuşattığını hissedecektik.

Şimdi bu örneği bir üst boyuta taşıyarak gerçek dünyamızı anlamaya zorlayalım. Bu küplerin de yeni, bağımsız bir doğrultuda (dikkat 3. boyutta değil, 4. boyutta) dizilmelerinin sonucu nedir? Bu 3 boyutlu küplerin üst boyutta dizilimlerini, 3 boyuta hapsolmuş ve uyum sağlamış beyinler olarak 3 boyutlu mekânsal koordinatlarımızın dışına çıkarak canlandıramayız; ama bir alt boyuttan vermiş olduğumuz örnekle sezebiliriz.

Şimdi, şu an içinden geçmekte olduğumuz “an” 4 boyutlu hiper-küpün 3 boyutlu bir kesitidir!

3 boyutlu mekânların 4 boyutlu bir küpte dizilimi yukarıdaki temsili resimdeki gibi gösterilebilir. Temsilidir çünkü çizim 2 boyutlu bir yüzeyde yapılıyor. Bizlerin yaşayıp geçtiğimiz, algı alanımızdan çıkan “an”lar artık oluşmakta olan o 4 boyutlu küpün bir dizisi; ama bizlerin mazisi olarak yer almakta.

RUH denilen çok boyutlu okyanustaki dalgalanmalar belirli bir eşik değerinde her an kendiliğinden çökerek, ışık hızı altı bölgede uzay&zaman bütünlüğünü ve çökmenin gerçekleştiği yerdeki zihinde geçmiş-şimdi-gelecek algısını ortaya çıkarıyor.

RUH, “ben”siz ve zamansızdır. Her “nano altı sürelerde” gerçekleşen kendiliğinden çökmeler ve bu çökmelerin birleşimi/bütünlüğü ise çökmenin olduğu yerde sanal bir “ben” duygusunu, zaman akıyor hissini, RUH’un “ben” ile olan farkındalığını/”ben”in iç dünyasını ortaya çıkarmakta.

Not: Buradaki “ben” ifadesi dünyayı seyreden geçici kimlik/kişilik olarak düşünülmelidir. Diğer yandan, bu “ben” olarak algıladığımız kişiliklerimizden tüm algılamayı yapan BEN hissi ise Tek olan RUH’tur.

Her an kendiliğinden ışık hızı altı bölgeye çöken ve bizim geçmişimiz olmuş veya geleceğimiz olarak addettiğimiz uzay&zaman dilimleri ışık hızında veya derinliğine/boyutlarına göre ışık hızı ötesi takyonik hızlarla titreşen çok boyutlu RUH uzayında ses-görüntü, yaptıklarımız/ettiklerimiz olarak değil suretsiz-şekilsiz olasılık dalgaları olarak kayıtlıdır. Hiçbir uzay katında (örn. Levh-i Mahfuz’da) “Ahmet şu işi, Mehmet bunu yapacak” diye bir kayıt bulunmaz. Kayıtlı olan kuantların titreşim şekli, yönü veya şiddetidir (Ve hatta, gerçekte kuantlar dâhi olmayıp bu enerji taneciklerinin de daha derin boyutlarında, kuantik olmayan esîri/melekî/soyut güçlerdir). Bizlerin amelleri bu kuantların hareketlerinin çok sonraki ürünleri oluyor.

Varlığımızı RUH’tan aldığımız için RUH’un geçici olmayan, saf özelliklerine yaklaştıkça, yâni “ben”i saflaştırdıkça, olasılık dalgalarını da DUA dediğimiz yaratışımızla yönlendirebilir, kaderimizi etkileyebiliriz.

Saflaşmak, zihni ışık hızı altı madde&zaman hissinden arındırıp ışık hızına ve ötesine çıkartmak ve egosuz farkındalığa ulaştırmaktır. Zihin burada ne doğmuş olur, ne de ölecek olur. Çünkü zaman yoktur, AN vardır.

Işık hızı altı bölgede “geçmiş-şimdi-gelecek” vardır. Bu Rabbin indinde zaman, “an”ların zamlanmasıdır. Işık hızında zaman yoktur, AN vardır (AN≠ an) ve o da Rabbin katıdır.

AN ve “an” aynı şeyler değildirler. “an”lar zamanı oluşturur; ama zaman AN’dadır. AN, zamana yukarıdan (!) bakar.

“AN”, geçmiş-şimdi-geleceklerin toplamı değildir. Yaşamak bir “süreci” ifâde ettiğinden “AN” için geçerli bir kelime değildir. AN’ı, Gelecek ile Geçmiş arasındaki ve geçmişi-geleceği hatırlatan bir “Şimdi”den ziyâde, geçmiş ve geleceği olmayan GENİŞ, genleşmiş, yekpare bir ŞİMDİ hâli olarak tarif edebiliriz.

“AN”dan tatmış olan kişi ne kendini ve kendini bir “şey” olarak görür, ne de bir başkasını ve “bir şey” olarak görür. Çünkü varlık bu hâlde bölünmemiştir. Bölünmediği için “Saf Farkındalık” olarak HUZUR tadılır.

“AN”dan tatmış olan kişi, dünyaya indiğinde, geçmiş ve geleceği olan; ama bunlara takılmadan “an”ı, “şimdiyi” ve bunların güzelliklerinde yaşama oranını artırandır.

AN, Tohumdur; kökün, gövdenin, fidanın, ağacın ve meyvenin, yâni gelişim “an”larının kaydıdır, yazgısıdır. Tohum SU ile etkileşti mi açılır, kendini/kendindekini seyreder.

Zihin AN’a ışık hızı altında bakarsa Zam-an olur; Zamana Işık hızında bakarsa AN olur.